sábado, 7 de mayo de 2016

LA BIGARDA, UN JUEGO DE TRUCHAS Y CABRERA

Maremagnum de Quisicosillas: 152 - JUEGOS DE TODO TIPO 

maremagnumdequisicosillas.blogspot.com/.../1131-la-cabrera-def-juegos...

23 dic. 2012 - LA BIGARDA ES UN JUEGO DE TRUCHAS QUE SALE EN LO LIBROS DE EDUCACIÓN Se juega con un palo largo y no muy grueso

Fiesta Iruela 2014 -Ayuntamiento de Truchas 

www.aytotruchas.es/_contenidos/eventos/2014/Fiesta_Iruela_2014.html

Juegos infantiles en las eras. 19:00 h.- Campeonato de bigarda en las eras. 00:00 a 05:00 h.- Baile amenizado por la orquesta Límite. DOMINGO, 3 DE ...

La Cabrera (León) acoge desde mañana su III Festival Celta que ... 

www.paislliones.com/la-cabrera-leon-acoge-desde-manana-su-iii-festival...

27 jul. 2006 - La localidad de La Cuesta, en el municipio leonés de Truchas, acoge ... lugar los juegos tradicionales como bolos cabreireses y la bigarda, así ...

-

La Bigarda


La bigarda era un juego que solían practicar los chavales en primavera y verano, al aire libre, en las calles del pueblo o en los prados donde pastaba el ganado.
Para jugar precisaban un palo y un "piti", un pequeño palo de unos 15 centímetros, cilíndrico y aguzado en ambos extremos.
Se formaban normalmente dos equipos de dos jugadores. En el suelo se marcaban dos cuadrados con un lado aproximado de medio metro, separados por unos dos metros. Cada una de estas casillas era ocupada por un jugador de cada equipo. Un jugador de un equipo lanza el piti a su compañero, situado en la otra casilla, que lo rechaza con el palo enviándolo tan lejos como pueda. Mientras el equipo contrario va a recoger el piti, el que lo rechazó salta de una casilla a otra contando en voz alta las veces que lo hace, pues cada paso supone un punto.
Pero si el jugador que ha recuperado el piti consigue meterlo en la casilla del contrario mientras ésta está desocupada, perderán todos los puntos acumulados.
-

Jugar a los chinos en León en el siglo XVIII
y no hemos conseguido hacerlo Olímpico

"LOS CHINOS UN JUEGO LEONES DEL SIGLO XVIII"
http://maremagnumdequisicosillas.blogspot.com.es/2012/12/159-jugar-los-chinos-un-juego-leones.html

EL FIN INDICA QUE LA IDEA ESTÁ EXPLICADA, ESO NO QUIERE DECIR QUE SE AMPLIE

15ª)

JUEGO PARA NIÑOS Y MAYORES: 
PLANTAR semillas y cuando nazcan el arbolito
Arboles autóctonos
Chopos
Humeros
Robles
Castaños
Nogales
Acerolos

Y otros.
Se cogen BELLOTAS, por ejemplo, en su momento y en su momento se les da a los niños de la escuela, por ejemplo, para que las planten en el monte, por ejemplo, en un lugar que no molesten en el futuro. Cada niño sabrá donde están sus plantaciones y podrá regarlas.
Dentro de 60 años podrá descansar a su sombra y se sentirá satisfecho. A mi me pasa.
-
OTRO JUEGO, DE NIÑOS, PARECIDO
Igual se puede hacer con plantitas: Se coge la semilla y se mete en unos recipientes especiales, como saquitos de plástico, que se pueden colgar en casa y se van regando.
El día que se diga se plantan todas sin sacarlas de la bolsa, sólo cortando por abajo para que la raiz crezca sin problemas.
Castañas
Nueces
manzanas
peras
Etc
Y productos de la montaña
Arándanos
Frambuesas
Grosellas
Etc

Para los dos juegos de atrás tendremos que tener un experto que sepa todas las características que rodean este tipo de plantaciones, a ser posible alguien que tenga conocimientos de plantas y creo que entre todos los pueblos tiene que haber alguien que este enterado y que pueda ayudar.
La junta de Castilla y León si que lo tiene que tener.
Pues si no hay nadie experto, se nombra a alguien que se relacione con la junta y solicite información y supongo que como es una idea interesante la pondrán en práctica en toda la provincia


JUEGO LEONÉS: LOS CHINOS
Varios jugadores
Se meten monedas en una mano y se cierra
Se apuestan por un nº total
hay que acertar el nº exacto que hay en todas las manos
Y se juega a cinco aciertos por ejemplo
Y el que llega a cinco gana

LA BIGARDA ES UN JUEGO DE TRUCHAS QUE SALE EN LO LIBROS DE EDUCACIÓN
Se juega con un palo largo y no muy grueso
y un palo pequeño y cortito con las puntas afiladas
Con el palo largo de pega en una de las puntas del pequeño
El palito salta
Y con el palo grande se le da y se le manda lo más lejos posibles
Y ya no se mas.
Aunque por ejemplo se marca una ZONA desde donde se empieza
Cada equipo trabaja para un lado
Cada vez uno de cada equipo
Ver en unos lanzamientos pactados
donde esta el chirimbolo
Y que situación tiene respecto a la ZONA
Si queda a la derecha unos
Si queda a la izquierda los otros
Hay que jugar muchos
 para que no se note el efecto
de uno muy bueno.

Puede ser que los más buenos, los que lanzan más
Se vayan eliminando despues de X jugadas
Y así hasta que se eliminen TODOS

Para igualarlos
Y también se puede echar a pies
Los dos capitanes se ponen frente a frente
Y van poniendo, despacito y alternativamente,
un zapato delante de otro.
Gana y elige el 1º el que sobrepase el pie del contrario,
pero lo pueda meter de través, con la suela en el 
suelo.
Si no lo puede meter de través se hace de nuevo.

Luego se van eligiendo compañeros de equipo
ALTERNATIVAMENTE



PARECIDO A LA BIGARDA
En La Bañeza y cuando yo era pequeño se jugada al PITE
Que era lo mismo respecto al chirimbolo pequeño
que  se llanada PITE como el juego
Y que se hacía de un palo de escoba de barrer
Y en ves de palo largo una raqueta de madera, madera
Tampoco recuerrdo la forma
pero se puede preguntar
O inventarlo
-
-
-
COMETAS COMO JUEGO Y MUCHO MÁS MÁS

Porque para apreder a manejarjas bien hay que crear tu propia cometa, porque así vas viedo los problemas y como los solucionas, y ahí esta el quid de la cuestión.

Te equivocas
Modificas
Ganas o pierdes
Si pierdes ya sabes que por allí vas mal y cambias.
Si mejoras continuas
Cayendo
Y levantándote
Y así se van aprendiendo sus secretos



han visto ustedes hacer virguerías con una cometa.

Yo vi en la final de un mundial como había una cometa manejada por un expertísimo, que la dejaba caer, casi rozondo el suelo, y cuando venía la pelota hacia allí le daba un toquecito y la subía un montón.

Era en un corner, y no molestaba mucho, pero era espectacular

¿Aprenderemos a hacer eso?
Si compras una, no puedes hacer más que volarla
-


-
91 -
Molinillos de todo tipo, hoy en una película he visto uno grande que funcionaba como los americanos del Oeste.

El molinillo giraba y en una circunferencia trasera tenía unos palos que sobresalían un poquito y engarzaban con otros que estaban colocados sobre un eje vertical, lo que hacía girar verticalmente todo su conjunto

Las velas estaban atadas a sus armazones con cuerdas y les daban un aspecto muy rustico, lo mismo que los palos que sobresalían y hacían mover los conjuntos.

Era precioso.



MÁS
-



Material[editar | editar a fonte]


O que se precisa para xogar á billarda
Os elementos necesarios son dous paus, duns 2 ou 3 cm de ancho. O máis longo debe ter 50 cm, e o máis curto, duns 15 cm, debe agudizarse polos dous extremos. O espazo de xogo está composto por dúas porterías en forma de ferradura dun diámetro aproximado de 80 centímetros e separadas uns 10 pasos.

Regras[editar | editar a fonte]

As normas para xogar varían en función da rexión xeográfica. Amais, adáptanse ao terreo de xogo e á cantidade de xente que xogue. Con todo, existen unhas normas unificadas da Liga Nacional de Billarda, tanto no referente ao desenvolvemento do xogo, a formación dos equipos ou a puntuación.
Poden xogar dous ou máis xogadores que se reparten en equipos. Para comezar a xogar sortéase cal dos xogadores ou equipos sae primeiro. Dende unha circunferencia feita no chan (reinado ou meta; ou cadrado na Limia), deben golpear a billarda co palán nunha das puntas para levantala e, cando estea no aire, darlle outro golpe para lanzala o máis lonxe posíble do lugar en que se atopen. O que fique coa billarda máis lonxe comezará o xogo do mesmo xeito. Isto repetirase tres veces, dependendo se se xoga a un intento ou a tres, e ó remate das tiradas terá que calcular a distancia, en paláns ou paus, que hai dende o punto de inicio ata onde está a billarda caída. Se acerta nas medidas (nalgunhas versións, sen exceder) segue xogando e, se non, eses puntos pasarán ó outro equipo, quen comezará unha nova tirada. Ó final gaña o equipo que máis paláns, paus ou puntos teña.
O terreo de xogo é de forma rectangular, cunhas medidas de 50 metros de longo por 20 metros de ancho, sendo marcado o perímetro por unha liña. Nun dos extremos márcase un cadrado de 60 cm de lado, denominado zona de saque. No extremo oposto está marcado o varal, de 3,6 metros de lonxitude. O varal non posúe longueiro, polo que se prolonga a liña imaxinaria dos postes.Todas as medidas anteriores son relativas, podéndose adaptar en cada caso ás condicións do terreo no que vaiamos xogar.
Para comezar a xogar sortéase cal dos xogadores ou equipos sae primeiro.
O lugar de saída (reinado ou meta; ou cadrado na comarca da Limia) pode ser unha marca calquera (un buraco feito no chan, un pau pousado, un desnivel do terreo...) ou ben un círculo ou cadrado, cun diámetro que oscila segundo os lugares entre os 60 cm e os 3 metros. Desde alí deben golpear a billarda co palán nunha das puntas para levantala e, cando estea no aire, darlle outro golpe para lanzala o máis lonxe posible do lugar en que se atopen.
Cada xogador só ten unha opción de golpeo válida, polo cal se o xogador golpea a billarda no chan e esta non se levanta, considérase opción de tiro, polo que pasa a quenda ao contrincante. Calquera situación na que a billarda é tocada polo palán, está considerada como lanzamento, tanto si é un lance bo, como se é malo. Se a billarda se levanta do chan pero non é golpeada no aire, sucede o mesmo, pasa a quenda o contrario. A billarda nunca se pode golpear desde que toque no chan despois de ser levantada, pero mentres que a mesma non o toque, é posible golpeala no aire tantas veces como a habilidade do/a xogador/a o permita.
Intentarase que a billarda colla a dirección do varal, e se no primeiro lanzamento se consegue introducila no varal (acción que se denomina varado), o opoñente pode intentar facer a mesma xogada para empatar a partida, pero se non o consegue, a partida xa ten gañador.
Se o primeiro lanzamento non consigue ser varado, o palanador fai o seguinte lanzamento dende o sitio que a billarda se detén despois de ser lanzada. Está prohibido mover, parar ou desviar a billarda intencionadamente mentres a mesma está rodando.
Se un lanzamento sae fóra da pista, o seguinte faise dende o punto da liña por onde saíu a billarda, denominada esta acción saque de banda. Só é posible sacar de banda cando a billarda despois de ser lanzada toca polo menos unha vez dentro da pista, porque se o lanzamento sae fóra directamente, vólvese ao sitio desde onde se lanzou. Se o lance sae pola liña de fondo, a billarda volve situarse no mesmo sitio.
Só se considera que a billarda sae do campo cando supera por completo a liña, tendo que estar todo o corpo da billarda do outro lado, e non se cae ou para xusto na liña de banda ou na liña de varal.
Para rematar a partida, segundo as normas da LNB, a orde de tiro é alternativa, e gaña a partida aquel xogador que consegue meter a billarda por entre o varal antes que o seu contrincante, usando sempre o mesmo número de lances ámbolos dous palanadores. Pode darse o caso de que unha partida quede en empate, sempre que no mesmo número de golpes os palanadores metan as súas billardas no varal. Segundo outra variante, o xogador que queda máis lonxe empeza o xogo do mesma xeito golpeando a billarda tres veces en dirección da saída, mentres un xogador contrario intenta cortarlle o camiño. Ao terminar a tirada ten que calcular a distancia, en pancas, que hai entre o círculo inicial e onde está a billarda caída. Se acerta nas medidas (nalgunhas versións, sen exceder), o número de pancas convértense en puntos e segue xogando e, se non, eses puntos pasarán ó outro equipo, que comezará unha nova tirada. Ó final gaña o equipo que máis paláns, paus ou puntos teña.
Na publicación O Gaiteiro de Lugo - Calendario Gallego dábase a seguinte variante: Se cando a billarda vai polo aire algún dos do equipo contrario a pilla coas mans e di «Palán e billarda que na miña man están», o que bateu perde a man. Sinálase o lugar onde caeu a billarda e un dos do equipo contrario a quen bateu tíraa intentando darlle ó palán colocado no lugar de saída. Se lle atina perde a man o que bateu, e se non, continúa xogando o mesmo que bateu dende o lugar onde caera a billarda. Cando remate o xogo calcúlase a distancia e se os dous equipos están de acordo acéptase, e se non, mídese. Se acerta coa medida, segue xogando, senón queda eliminado. Gaña o que acada máis paláns ou o que chega antes a un número acordado de antemán, por exemplo cincocentos paus.
Nas illas Canarias as porterías están defendi­das cando o pau se coloca en contacto co chan dentro da ferradura de pedras, sendo vulnerable se non existe este contacto, e ao intentar os posuidores da billarda introducila na de enfronte, os defensores das porterías teñen as seguintes opcións:
  • Permanecer co pau no chan da portería até un máximo de tres veces.
  • Golpear a billarda, con dúas posibilidades: permanecer na porte­ría ou intercambiar simultaneamente as súas posicións entre as dúas porterías cantas veces poidan, contabilizándose un punto cada vez que pican coa vara ou paleta dentro da portería contraria e propia, até que os posuidores da billarda van recollela e conseguen introducila na portería lanzándoa ou depositándoa, cambiando a continuación a posesión á parella contraria e contabilizándose os puntos.

A partida finaliza cando unha parella chega aos doce tantos ou un número estipulado de partidas. Se nalgún momento a portería queda ao descuberto, e o pau non se encontra en contacto co chan e o xogador que posúe a billarda a deposita dentro, hai cambio de papeis.

No hay comentarios: